ما خیلی خوشبختیم!

چون کسی را داریم که هر شب پس از نماز شبش، دستانش را بالا می برد و با تضرع اشک می ریزد
و برای خوشبختی ما دعا میکند!
درست همان هنگام که مست گناهیم، او غرق در راز و نیاز با خداست….

هرجا برود ما را فراموش نمی کند…
مکه،مدینه،کربلا،نجف،کاظمین،سامرا،مشهد،قم….فرقی ندارد
او همه جا تسبیح استغفارش همراهش است. تسبیحی که هر دانه اش سهم یک نفر از ماست…

دلش آنقدر بزرگ است که تمام غربت های دنیا را به جان خریده
و آنقدر کوچک است که تاب دلتنگی حتی یک نفر از ما را ندارد

او آقدر صبور است که اگر ساعت ها کنج خانه هم بنشینی و با او سخن بگویی،
تنهایت نمی گذارد. به درد و دل هایت گوش می دهد و دلت را با دستان گرم خود نوازش می کند……

گفته اند می آید اما نگفتند کی….ولی به گمانم بدانم!
او هر کجا که کسی یادش کند، می رود. هر زمان که کسی حتی در دل نامش را فریاد بزند و قطره ای اشک بریزد!
او همان روزهایی که خیابان ها را چراغانی کرده ایم و شربت به دست گرفته ایم و به یمن میلادش کوچه ها را
آب و جارو می کنیم….او همان روز ها می آید!

قبول….ما او را نمی شناسیم…اما او که می بیند!او که می آید!
لبخند می زند و از کوچه ها عبور می کند….به خانه ها سر می زند…
چه می گویم خیابان و کوچه و خانه که سهل است!
او به تک تک دل هایی که ذره ای از محبت او را در خود دارد قدم می گذارد!
همه را می بیند….همه ی ما را

باور کنیم که او دعوت ما را میشنود و به جشن میلاد خود می آید!
پس ….این چند روز عوض شویم….آماده دیدارش شویم
آماده قرار گرفتن در معرض دو چشم مهربانی که عاشقانه ما را دوست دارد!
شاید این عوض شدن چند روزه، منجر به تغییرات اساسی ما شود!
تغییراتی که رضایتش را در بر دارد….
تغییراتی دائمی که لبخند را بر لبانش بکارد!

خوش آمدی امام مهربانم!

پ ن: نوشته شده توسط یادگار مادر