مختار: تو چرا از قافله عشق جا ماندی کیان!؟

کیان: راه گم کردم ابو اسحاق

مختار: راه بلدی چون تو که راه را گم کند، نا بلدان را چه گناه!؟

کیان: راه را بسته بودند از بیراهه رفتم هر چه تاختم مقصد را نیافتم،
وقتی به نینوا رسیدم خورشید بر نیزه بود!

مختار:شرط عشـــق جنون است ما که ماندیم ،مجنون نبودیم.