آب شد دلم
وقتی که ….

در کوچه های مدینه به پاره تن رسول الله جسارت کردند!

آن زمان که پای مغیره به خانه علی باز شد…

آن روزی که یاس شکسته ای زیر آوار شرر آتش می سوخت….و پشت آن آتش دری بود!….میخی بود….محسنی بود….

و زمانی که

انگار کوه بر شانه های شیر خدا سنگینی می‌کرد

و صدای برخورد زانوانش بر سر بالین

جانان عرش را به لرزه درآورد….

هنگامی که

لبخند زهرا (س) چشمانِ حیدر(ع) را نشانه می گرفت

و زهرا (س)دست را بر زمین تکیه گاه می کرد که لااقل اگر نمی‌تواند بایستد ، بنشیند پیش پای مولایش

اما با چشمان غمبار حیدر(ع) مواجه می شود ..

که بیش از این شرمنده‌ام نکن ، جانِ علی !
زهرا (س) بغض می کند ..

حیدر با دستانِ مردانه‌اش ، سرِ زهرا(س) را بر سینه می نهد و می گوید :

سخت است که از فاطمه‌ام بخواهم وصیت کند ،

اما بگو تا علی با گوشِ جان برای آخرین بار بشنود ، صدای فاطمه اش را
لب به سخن می گشاید :

ای علی

أنا فاطمة بنت محمد

زوجنی الله منک

لاکون لک فی الدنیا و الآخرة ..

خدا مرا به ازدواج تو درآورد

تا در دنیا و آخرت برای تو باشم

غسلنی و کفنی باللیل و لا تعلم احدا ..

در شب مرا غسل ده و کفن کن و هیچ کسی

( از کسانی که در حقم ستم روا داشتند) را خبر نکن ..

سپس گفت ..

و استودعک الله

تو را به خدا میسپارم ..

و اقرء علی ولدی السلام الی یوم القیامة

و سلام مرا به فرزندانم تا قیامِ قیامت برسان …
علی(ع) گریست

محاسنش خیسِ اشک می شد ..

و شانه هایش می لرزید ..

آری

آسمان می شنید صوت غمگینِ علی (ع) را

« پس از تو

هستیِ حیدر ..

خاک بر سر دنیا … »
پ ن :

ببین میتوانی بمانی بمان ..

عزیزم تو خیلی جوانی بمان …

پ ن:
یا بقیه الله! آقا جان
موکول می کنم گله هجر را به روز بعد
امروز حال مادرتان رو به راه نیست!!!!

آرام دل نوشت